Poezja autorska

Kiedy nadchodzi nowy dzień, nadzieja się budzi w duszy mej, że dziś poznam życia sens i zrozumiem co miłością jest.

Kiedy się kładę znużony dniem żal mi duszę rwie, ze nie pojąłem co sensem życia jest i co miłością jest i że straciłem jeszcze jeden dzień.

I tak marzę sobie co dzień ja, że jak mnie obudzi jutrzenki blask, spotka mnie cudowny dzień, poznam wreszcie życia sens i zrozumiem co miłością jest.

Na otwarte dłonie twe połóż dłonie swe - niech miłością złączą się. Położyła... i wtem błogości ogarnął mnie miły sen i miłość ogarnęła mnie.

Miłości spragnione moje dłonie, połóż stęsknione twoje dłonie - niech wieczną miłością ogień w nich zapłonie. W miłosnym złączeniu niech trwają, w nadziemskim uniesieniu.

25.12.1985 r.

Dawny czar wspomnień ogarnia mnie, znów jej imię w moich myślach rodzi się. Chciałbym powrócić do przeszłości marzeń ale teraźniejszość stoi mi na straży. Tak kończy się mój dzień za tym co przeminęło...

Nie miłość ani słowa, która przemijaniem jest najważniejsze są, lecz to jak dusza do duszy wiecznością lgnie. 

W mej duszy, w zaklętym świecie, ciągle coś na nowo się rodzi i na nowo umiera. O jak cudowne jest dzieło stworzyciela, że jak nowe rodzi się, to stare umiera. Czy jest coś wspanialszego od wieczności życia tego?